Quantcast
Channel: Peter Dedecker - Groen!
Viewing all articles
Browse latest Browse all 15

F*cked up aan de zijlijn

0
0


cover Kristof Calvo - F*ck de zijlijn
© Borgerhoff & Lamberigts

Meebesturen en niet aan de zijlijn blijven staan. Het is een nobele ambitie van Groen, offensief samengevat in de slagzin F*ck de zijlijn, zoals het boek van Kristof Calvo getiteld is. Die ambitie vereist een gezonde dosis realpolitik, een constante evenwichtsoefening tussen principes en beleid. We moeten daar niet hypocriet over doen: elke partij worstelt met die zoektocht naar dat evenwicht en moet compromissen sluiten om delen van het eigen programma te realiseren. Mensen benoemen in organen van de overheid die je visie en beleid realiseren op het terrein, hoort daar ook onder. Met meebestuur verlies je je maagdelijkheid en kan je die later niet meer opnieuw claimen.

In de vorige afleveringen van deze reeks #toenmetgroen is meermaals aangetoond dat Groen op dat vlak haar maagdelijkheid inderdaad verloren is. Dat de partij vanuit de nobele ambitie tot meebestuur meerdere bochten gemist heeft en de situatie meermaals completely f*cked up heeft. Tegelijk heeft de partij een aantal mooie kansen gemist om daadwerkelijk verandering te realiseren doordat ze net aan die verafschuwde zijlijn is blijven staan.

Zelfbediening in vijftig tinten groen

Waar Groen expliciet niet aan de zijlijn bleef staan, is in het dossier van de dotaties aan de politieke partijen. En heel soms keert die boemerang eens terug. Zo ook vorige week dinsdag, na de doortocht van Kristof Calvo in Terzake, waar hij het opnieuw presteerde om bij gebrek aan eigen verhaal de uitzending te vullen met alle mogelijke verwijten aan een ander. Maar na de uitzending kwam hij zichzelf tegen op Twitter. Zo stelde Calvo, als antwoord op een tweet van Rik Van Cauwelaert, voorstander te zijn van een vermindering van de dotaties voor de politieke partijen.

Groen stemt 400.000 euro extra voor Groen

Dat klinkt bijzonder hol, als je weet dat uitgerekend Groen tijdens de vorige legislatuur mee aan de basis lag van de zesde staatshervorming. In die staatshervorming realiseerde Groen met haar partners een ‘hervorming’ of ‘afslanking’ van de Senaat. De besparingen die de hervorming met zich meebracht, lieten Groen en haar partners echter terugvloeien naar de politiek: de politieke partijen krijgen dankzij Groen elk jaar opnieuw maar liefst 4,1 miljoen euro extra. Voor Groen zelf betekent dat zowat 400.000 euro extra per jaar. Bovendien kreeg Groen in ruil voor de steun aan die zesde staatshervorming twee extra medewerkers, bovenop het quotum waar elke partij recht op heeft, op kosten van de belastingbetaler. Dat is het beleid van Groen als het op partijfinanciering aankomt: zelfbediening. Dat Groen daar amper ernstig over bevraagd wordt, is vreemd.

Een amendement van de N-VA, om die partijdotaties niet te verhogen en de besparing op de Senaat integraal aan de belastingbetaler terug te geven, werd mee door Groen weggestemd. Als doekje voor het bloeden komt Groen, intussen een paar jaar na datum, af met een alternatief voorstel: enkel de dotatie van de grote partijen inperken door een stemmenplafond in te voeren … waarbij ze zelf uiteraard nooit in de buurt van dat plafond zullen komen. Kwestie van vooral niet met zichzelf bezig te zijn zeker?

Calvo toetert aan de zijlijn, N-VA realiseert


Kristof Calvo
Kristof Calvo © Belgaimage

De Senaat en bijhorende vergoedingen afschaffen, het aantal Kamerleden verminderen, de provincieraden halveren en hun deputaties verminderen, en de dotaties in globo verminderen: dat zou een goede zaak zijn. Dat is ook waar wij als N-VA voor staan, wat wij vandaag al realiseren en waarvoor wij steun zoeken. En waarmee we overigens ook onszelf “treffen”: de grootste partij verliest uiteraard het meest als je het aantal mandaten vermindert. En daar hebben wij hoegenaamd geen probleem mee.

Ook de nieuwe Franse president Emmanuel Macron, intussen al door bijna elke Vlaamse partij geclaimd als één van hen, is ambitieus op dat vlak. Hij gaat voor een afslanking van het parlement met 1/3de. Bij zijn Vlaamse groene zelfverklaarde zusterpartij is zo’n voorstel vooralsnog no pasarán.

Intussen doen wij wel al wat we kunnen. In alle provincieraden heeft de N-VA tegen de invoering van de provinciale dotaties-ter-zelfbediening gestemd. En in de provincie Antwerpen – waar de N-VA in de deputatie zit – hebben we die dotaties ook substantieel verlaagd. Ook dat is het verschil met Groen: wij stemmen geen verhoging van partijdotaties, maar een verlaging ervan. Wij stemmen de halvering van de provincieraden, ook zonder steun van Groen aan de zijlijn. Wij schrappen 925 mandaten bij de intercommunales, voegen organisaties samen en beperken de raden van bestuur en de bijhorende vergoedingen. Een hemelsbreed contrast met het trackrecord van de luide roepers van Groen op dat vlak, want dat is gewoon nul komma nul.

De verandering werkt met N-VA: minder postjes in minder vergoedingen dan onder Groen

Graaien aan de zijlijn


Mieke Vogels
Mieke Vogels © ID/Benoit De Freine

Sommige groene politici pikken ook nog een mooi graantje mee wanneer ze aan de zijlijn gaan staan. Zo vroeg (en kreeg) voormalig Groen-minister Mieke Vogels (ook bekend van de Volvo-reclame) een uittredingsvergoeding die door Het Nieuwsblad (23 mei 2012) begroot werd op 432.000 euro bruto. Zelfs al zou Het Nieuwsblad zich vergissen en heeft Vogels slechts recht op 2 jaar in plaats van de veronderstelde 4 jaar, dan gaat het nog om een bedrag van zomaar eventjes 216.000 euro. Graaien betekent bij Groen veel blabla over een ander maar bij zichzelf lekker boemboem.

Het valt op dat vlak overigens op dat de excessen in het parlementair mandaat, zoals de overdreven gulle pensioen- en uitstapregeling, allemaal geen probleem waren toen Groen in de meerderheid zat. Toen zat er zelfs een socialist op de voorzittersstoel van het Vlaams Parlement die een pak meer verdiende dan de voorzitter vandaag, cumulerend met een heel pak mandaten, en die vervolgens de tent verliet met een afscheidsvergoeding van 225.000 euro om naar de Nationale Bank te vertrekken en er als directeur nog meer te gaan verdienen.

Sinds de N-VA de grootste partij is, worden deze excessen gelukkig wel aangepakt. De uitstapregeling is herzien zodat wie zelf naar een andere job trekt geen recht meer heeft op zo’n vergoeding. Ook de pensioenleeftijd is in het Vlaams Parlement opgetrokken naar 67 jaar, wat spoedig navolging krijgt in het federaal parlement. Het was ook uitgerekend een N-VA’er, Jan Peumans, die als eerste stelde dat zijn voorzitterswedde niet normaal is en die zijn eigen loon prompt verlaagde. Flahaut kon dat voorbeeld alleen maar volgen. Een voorbeeld om fier op te zijn.

De Waalse vrienden ter hulp

Naast het opstrijken van centen, kan je, zelfs met een parlementaire forfaitaire onkostenvergoeding, de belastingbetaler ook opzadelen met extra kosten om jezelf wat te ontzien. In een vorige editie kwam Meyrem Almaci op die manier aan bod. Bovendien ontkende ze dat ook nog eens, terwijl de bewijzen zwart op wit gedrukt staan in een brief van de stadssecretaris. Ook extra medewerkers op kosten van de belastingbetaler laat Groen zich welgevallen. Dat geldt daarnaast ook voor advocaten. Zo heeft de Kamer op vraag van Ecolo-Groen beslist om collega Georges Gilkinet bij te staan in zijn strijd tegen de Belgisch-Oezbeekse miljardair Patokh Chodiev.

Ik durf het niet altijd goed zeggen, maar ik heb het wel voor Ecolo-parlementslid Georges Gilkinet, Vele collega’s denken daar anders over gezien ‘s mans breedsprakerigheid, zelfs naar Franstalige normen, met ellenlange tussenkomsten als gevolg. Maar het is vooral een sympathiek en hardwerkend parlementslid dat bovendien uitstekend Nederlands spreekt en ook de Vlaamse media opvolgt. Omgekeerd durf ik dat van mezelf niet te beweren, de waarheid heeft haar rechten.


Meyrem Almaci en Georges Gilkinet
Meyrem Almaci en Georges Gilkinet © Belgaimage

Gilkinet is nu door Chodiev gedagvaard voor de Brusselse rechtbank wegens zijn werk in de commissie-Kazachgate en zijn uitspraken daarover in de media. Ik voelde meteen enige verwantschap. Ook ik werd door een grote, machtige, rijke organisatiegedagvaard omdat ik hun malversaties blootlegde en daardoor de belastingbetaler 9,5 miljoen euro opbracht. Omdat ik voor iedereen de vieze rol duidelijk maakte die deze hoofdverantwoordelijke gespeeld heeft in de Arco-affaire en omdat ik de druk op hen verhoog om hun slachtoffers te vergoeden. Kortom, omdat ik mijn werk als parlementslid deed. Gilkinet heeft dan ook mijn volle steun in deze, om dezelfde evidente redenen. Vele collega’s beschuldigen hem van lekken uit de onderzoekscommissie: voor mij is hij onschuldig tot het tegendeel bewezen is, zeker omdat op lekken uit een onderzoekscommissie zware straffen staan. Lekken die zeker mogen en moeten onderzocht worden.

Voor de zaak die tegen hem aangespannen is door Chodiev kan hij als parlementslid dan ook terecht rekenen op de verzekering rechtsbijstand die de Kamer hiervoor afgesloten heeft bij Ethias. Ik deed dat ook. Een parlementslid moet z’n werk kunnen doen en mag niet voor de rechter gedaagd worden omwille van z’n uitspraken. Nu is die verzekering wel gelimiteerd tot een plafond van 100.000 euro. Omdat ik niet alleen de zaak wou winnen op basis van procedures en het parlementair spreekrecht, maar ook de financiële en fiscale kant van de rechtszaak wou onderbouwen, deed ik een beroep op een tweede fiscaal advocaat. Daardoor liep de factuur op tot een stuk boven dat plafond. Die kosten heb ik zelf gedragen, met steun van de partij.

Maar voor Gilkinet heeft men een uitzondering bekomen bij de Kamer. Wanneer zijn kosten hoger zijn dan de dekking door Ethias, dan zal de Kamer (en dus de belastingbetaler) die op zich nemen. Gilkinet kan dus perfect een extra advocaat/specialist aannemen die in de marge van zijn basisopdracht een stuk verder gaat en eigenlijk perfect zou kunnen fungeren als een dure bijkomende medewerker, op kosten van de belastingbetaler. Daarvoor dient zo’n systeem niet. Ook hier weer zoekt Ecolo-Groen de grenzen van het haalbare op om kosten door te schuiven naar de belastingbetaler.

Brussel, onuitputtelijke bron van Groene ellende

Dat Groen alleen een geloofwaardigheidsprobleem zou hebben inzake politieke deontologie is een conclusie die u misschien zou kunnen trekken uit deze reeks #toenmetgroen. Nu, dat is een verkeerde conclusie. Het is immers niet omdat we de laatste weken de luidste groene politici uitsluitend anderen horen beschimpen met verwijten over zaken waar ze zich zelf aan bezondigen en het er steeds meer op lijkt dat dit hun enige programmapunt geworden is, dat dit altijd al het geval geweest is. Ja, ooit was dat anders. Ooit stond Groen ook nog bekend als de milieupartij bij uitstek. Maar guess what: ook daar kunnen we intussen spreken van een complete f*ckup.

Zo verliet Vlaams Parlementslid Hermes Sanctorum de groene partij omdat zij te veel op de rem ging staan in het dossier van het onverdoofd slachten en omdat ze haar basisprincipes inzake dierenwelzijn opzij schoof voor electoraal gewin bij moslims. Dat probleem is intussen opgelost door Ben Weyts, waarna Groen niet anders kon dan een verbod mee goedkeuren.

Maar niet alleen hier had Groen het moeilijk met haar nobele ecologische lijn. In Brussel kon het namelijk nog erger op ecologisch vlak. En dat in amper één legislatuur met Groen.

In de eerste editie van #toenmetgroen kon je al lezen hoe Groen vanuit het moddervetste kabinet mee Brusselse graai-vzw’s oprichtte en de ambtenarij politiseerde. Op dat kabinet vond je niet alleen de eerste en enige werkervaring van Kristof Calvo, maar ook een interessante passage van Arnaud Verstraete. Verstraete is de man die vandaag als Brussels Parlementslid de rol van klokkenluider op zich neemt in het dossier Samusocial en dat van de graai-vzw Brusselse Keukens, nochtans mee opgericht door zijn eigen staatssecretaris Bruno De Lille.


Annemie Maes, Arnaud Verstraete en Bruno De Lille
Annemie Maes, Arnaud Verstraete en Bruno De Lille © ID/Geert Vanden Wijngaert

Verstraete was, naast cabinettard, ook van 2009 tot 2014 regeringscommissaris bij de Brusselse Maatschappij voor Waterbeheer (BMWB), aangeduid door de groene minister van Milieu Evelyne Huytebroeck. Je weet wel, zo’n bijklusser die volgens de Vlaamse groene fractieleider Björn Rzoska twee keer betaald wordt voor één job. Je kan daarover discussiëren. Belangrijker is echter de vraag: doet zo’n regeringscommissaris wat hij moet doen voor die poen? Doet hij zijn job?

Catastrofaal voor de biodiversiteit

In het geval van Verstraete kan je daar ernstig aan twijfelen. Een belangrijke Brusselse riool, met 3,5 meter hoogte één van de grootste van het land, wordt namelijk al tien jaar niet meer gereinigd. Nochtans zou dat elk jaar moeten gebeuren. Het gevolg is dat het vuil zich ophoopt, de riool vol geraakt, en bij felle regen het vuile afvalwater via een overstort gewoon ongefilterd in de Zenne stroomt, richting Vlaanderen. Tot op vandaag gebeurt dat nog altijd bijna 200 keer per jaar, wist N-VA-parlementslid Bart Nevens te achterhalen. Onderzoekers van de ULB noemen het 'catastrofaal voor de biodiversiteit'. Terwijl BMWB en haar aannemer/uitvoerder Vivaqua de verantwoordelijkheid op elkaar afschuiven, zijn de gevolgen er wel. En ze zijn te wijten aan een waar non-beleid de voorbije tien jaar, onder meer tijdens de periode waarin uitgerekend een groene regeringscommissaris, in opdracht van een groene minister, moest toezien op het correct beheer van de riolen. Nooit gedacht dat groene jongens die er zelfs (twee keer, volgens Rzoska) voor betaald worden, zo slordig kunnen omspringen met milieubescherming, uitgerekend iets wat voor een groene partij net een prioriteit zou moeten zijn.

Groen: mee verantwoordelijk voor een van de grootste milieurampen in Vlaanderen

In 2009 werd het zelfs nog erger. Aquiris sloot toen gewoonweg een zuiveringsstation gedurende 11 dagen, waardoor er opnieuw massaal veel vervuild afvalwater gewoon in de Zenne geloosd werd, richting Vlaanderen, alsof het weer die aloude open riool uit de middeleeuwen was. De vervuiling liep door tot in de Schelde. Opnieuw wezen Aquiris en de BMWB van Verstraete naar elkaar. BMWB moest zo zelfs ei-zo-na in 2011 voor de strafrechter verschijnen. Als er iets is waar een regeringscommissaris voor dient, is het wel toezien op de naleving van de wet en het beheerscontract, en dus exact zulke zaken vermijden. Minister Huytebroeck gaf toen “fouten” toe.

In 2012 mocht ook huidig Ecolo-parlementslid Benoit Hellings er een passage maken als tweede regeringscommissaris, samen met Verstraete, maar ook dat mocht niet baten: het bleef bij een gigantisch non-beleid, uitgerekend in milieudossiers, toch wel de prioriteit van Groen, dacht ik. Blijkbaar stond men daar in de praktijk toch te veel aan de zijlijn. Of hoe uitgerekend Groen eigenlijk mee verantwoordelijk is voor een van de grotere milieurampen in Brussel en Vlaanderen.


Viewing all articles
Browse latest Browse all 15

Latest Images

Vimeo 10.7.0 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.7.0 by Vimeo.com, Inc.

HANGAD

HANGAD

MAKAKAALAM

MAKAKAALAM

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Vimeo 10.6.2 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.2 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.1 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.1 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.0 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.0 by Vimeo.com, Inc.

Re:

Re:





Latest Images

Vimeo 10.7.0 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.7.0 by Vimeo.com, Inc.

HANGAD

HANGAD

MAKAKAALAM

MAKAKAALAM

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Doodle Jump 3.11.30 by Lima Sky LLC

Vimeo 10.6.1 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.1 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.0 by Vimeo.com, Inc.

Vimeo 10.6.0 by Vimeo.com, Inc.

Re:

Re:

Re:

Re: